A peor xogada
Jose Carballido, do grupo A música das baleas (Ceip de Caión)
Imos rematar coas guerras no mundo, la, la, la…
Levemos a paz a todos os recunchos, la, la, la…
Non queremos máis loitas no mundo la, la, la…
Podemos facelo se teimamos todos xuntos la, la, la…
Non hai nada que non se poida arranxar coa palabra axeitada,
a violencia non é a miña opción, sempre é a peor xogada. (x2)
Hai que sementar paz e non xenreira la, la, la….
Imos repartir sorrisos pola Terra la, la, la….
Non queremos ver máis xente sufrindo la, la, la…
marchando dos seus lares das bombas fuxindo la, la, la….
Non hai nada que non se poida arranxar coa palabra axeitada
A violencia non é a miña opción, sempre é a peor xogada. (x2)
(con palmas)
Non hai nada que non se poida arranxar coa palabra axeitada
A violencia non é a miña opción, sempre é a peor xogada.
(volven instrumentos)
Non hai nada que non se poida arranxar coa palabra axeitada.
A violencia non é a miña opción, sempre é a peor xogada.
Panchita blues
Víctor García Pose, do grupo Rap-osiños (Escola municipal de música de Laxe)
Panchita… era unha linda raposiña.
Panchita…. que viña comer da man.
Saía nas noticias,
en todos os xornais, que guai!
A Panchita… non lle gustaban as salchichas.
Panchita… era máis de bacallau.
Sempre con apetito, deixándose acariñar.
Panchita… din que roubaron o coello.
Panchita… que lle trincaron humanos e cans.
E non serías ti? Comentan por aí os alleos.
Panchita… morreu cruzando a carretera.
Panchita… funa enterrar á baleeira.
Tres noites sen durmir
canseime de chorar por ela.
Panchita, levaba unha perdiz
embaixo do nariz,
soñando cun festín na leira do Luís.
Pasou un camión
e non puido nin mover o rabo.
Pintarei
Baroubanda (Ceip A Barouta)
Pintarei de cor
desde o sol
ao arco da vella,
onde nacen as flores
cheas de cores
da primavera.
Eu pintarei
Eu pintarei
Eu pintarei
o que eu queira.
Pintarei de verde
os bosques
e a terra queimada.
Borrarei o lume
e todo o fume
das nosas montañas.
Eu pintarei
Eu pintarei
Eu pintarei
o que eu queira.
Dimo á cara
Noa de Blas Sánchez, do grupo En-Brión-S (Escola municipal de música de Brión)
Hoxe escoitei
ás miñas costas
rumores falsos
sobre min.
Teño un problema;
ninguén quere estar comigo,
sempre quedo soa.
Non teño ningún amigo;
teño que dicirlles algo
porque xa estou farta. (bis)
Dimo á cara
non utilices Instagram.
Dimo á cara
non utilices as redes sociais.
Dimo á cara
non utilices o Whatsapp
non utilices o Facebook.
Chego ao cole
pola mañá
e téñoos diante.
Ao principio sentín medo,
despois tristeza
logo vergoña e ao final rabia.
Achegueime a eles,
pasiño a pasiño,
respirei forte.
E berrei,
berrei forte
ata que cansei.
Dimo á cara
non utilices Instagram.
Dimo á cara
non utilices as redes sociais.
Dimo á cara
non utilices o Whatsapp
non utilices o Facebook.
Agora síntome mellor,
estou liberada,
soltei cadeas que aos pés tiña atadas.
Síntome forte
e preparada.
Agora sei que eles foron os covardes.
Dimo á cara
non utilices Instagram.
Dimo á cara
non utilices as redes sociais.
Dimo á cara
non utilices o Whatsapp
non utilices o Facebook.
Hei ver o mar
As 8 notas (Ceip A Maía)
Papa, papa, parapá
papa, parapá (x2)
Hei ver o mar,
o cole acabará,
a guitarra tocarei,
na praia nadarei.
Durmir nun hotel
e pasalo moi ben,
mil xeados comerei
castelos eu farei.
Virán as vacacións,
con amigos é mellor.
Cando chegue o verán
hei ver o mar.
Papa, papa, parapá
papa, parapá (x2)
A Marrocos viaxarei,
en avión eu voarei.
Durmirei ata fartar,
non pararei de bailar.
Algún día volverei
á miña casa outra vez
mais deixádeme soñar
que chega o verán.
Virán as vacacións,
con amigos é mellor.
Cando chegue o verán
hei ver o mar.
Papa, papa, parapá
papa, parapá
Hei ver o mar.
Papa, papa, parapá
papa, parapá
Hei ver o mar.
A quen lle importa?
Laura Marín (Isma Kalo)
Teño medo, pero todos temos medo
teño morriña do mar, teño morriña do meu fogar.
Que se teño gustos raros, iso non serve para nada,
non teño nin idea de política,
non sei o que me pasa nin o que me ten que pasar.
Teus pais xa non andan xuntos, túa nai anda chorando,
túa avoa anda no campo, non ten nada no que pensar, nada…
A quen lle importa?
Se todos miramos para o mesmo caudal.
A quen lle importa?
Se todos os rapaces somos iguais.
A quen lle importa, o teu xénero, a túa identidade.
A quen lle importa?
Impórtame a min, a todos nós.
Lémbraste cando choramos coa voda de Nobita e Shizuka?
Eramos Takeshi e Suneo, roubando os cartos, a vida perfecta.
Somos feos, os marxinados e suspendemos bioloxía.
Bótasme de menos? Sei que estás mellor sen min.
A quen lle importa?
Se todos miramos para o mesmo caudal.
A quen lle importa?
Se todos os rapaces somos iguais.
A quen lle importa, o teu xénero, a túa identidade.
A quen lle importa?
Impórtame a min, a todos nós.
E vai e mórreche o cantante
ese que che inspiraba a ser moito máis grande.
E van e mórrenche as actrices,
buscando coma tolas un corpo imposible.
A quen lle importa?
Se todos miramos para o mesmo caudal.
A quen lle importa?
Se todos os rapaces somos iguais.
A quen lle importa, o teu xénero, a túa identidade.
A quen lle importa?
Impórtame a min, a todos nós.
Ondas do mar
Noa Guzmán
Estes versos son lembranzas
de verbas contraditorias
que foron tomando forza
para contarnos esta historia.
Tal vez unha historia de amor
ai, do vento, ai, do mar
daqueles que loitaron con todo
que deixaron atrás o seu fogar.
Unha nena xa non tan nena
a semente xa feita flor
que da ledicia dos seus soños
se tornara todo en dor.
Aqueles campos tan floridos
que foran perdendo a súa cor
nos que até o paxaro máis novo
piaba morto e sen amor.
Lembrareite nos meus soños,
buscareime nos teus ollos,
ficarei, ai, no teu mar
das ondiñas que veñen e van…
Corría entre os carballos,
entre pinos e sobreiras
seguindo fortes latexos,
seguindo emocións traizoeiras.
Buscaba un corazón perdido,
uns ollos que nunca a viran,
un monte afogado en tristezas,
a mirada que a revivira.
Chegou ao centro do lamento
á verdade, á realidade
a miseria de loitas e guerras
pero ao fondo viu claridade.
Era cálido, era agradable,
a calor dunha irmandade
alzou a vista, os seus ollos
lembrouno todo nese instante.
Frearei mil e un ventos
calmarei o teu lamento
seguirei o meu andar
sempre collida da túa man.
Este é o noso momento
prisioneiros tanto tempo
é a hora de nos armar
loitarei por ti, meu irmán.
Ondas do mar…
Estes versos son lembranzas
de verbas contraditorias
que foron unindo forzas
para cambiar a nosa historia.
Unha historia de moitos lugares
dos mil ventos, dos sete mares
daqueles que loitaron con todo…
Lembrareite nos meus soños,
buscareime nos teus ollos,
ficarei, ai, no teu mar
das ondiñas que veñen e van…
O porvir dunha ilusión
Mateo L. Veiga
A miña forma de vivir,
a miña forma de sentir,
unha ventá,
aberta xunto ao mar.
A miña ansia de voar
de vivir e de soñar,
nunca vou
desistir,
de compoñer unha canción
que lembre un vello amor,
a esperanza
de soñar.
Navegando nas estrelas
conquistei o teu corazón
o porvir dunha ilusión,
a ilusión dun porvir.
Navegando nas estrelas
conquistei o teu corazón
o porvir dunha ilusión,
a ilusión dun porvir.
Cantos soños por cumprir
que de historias que contar,
no horizonte,
moitas pezas que casar.
Amigos que coñecín,
experiencias sen igual,
moitas risas, cousas boas
que gardar.
Unha cara anxelical
Uns ollos aos que amar,
Sentimentos
que me van facer voar.
Navegando nas estrelas
conquistei o teu corazón
o porvir dunha ilusión,
a ilusión dun provir.
Navegando nas estrelas
conquistei o teu corazón
o porvir dunha ilusión,
a ilusión dun provir.
Navegando nas estrelas
conquistei o teu corazón
o porvir dunha ilusión,
a ilusión dun porvir.
Navegando nas estrelas
conquistei o teu corazón
o porvir dunha ilusión,
a ilusión dun porvir.
Batallas campais
Sofía Silva Carbajales
Por veces eu tiven cantado
cousas que mellor calar
e aínda que quixera contalo
será máis doado
volvelo agochar.
Se caio, caio dúas veces.
Se tropezo, tropezo dez,
pero aínda que batan os dentes,
aínda que boten pestes
mostrarei robustez.
No meu soño a liberación
non buscar unha aceptación,
ser fiel a como son
sen forzar unha boa impresión
e non ter medo xamais
do que digan os demais
e ao querer falar
non armar batallas campais.
Non é unha cousa sinxela
o tema da timidez,
vivir perseguindo unha arela
para por zazamela
quedar nun talvez.
Pero a pesar de todo
a forma hei de atopar
para contar ao meu modo
sen présa e amodo
o meu novo trobar.
No meu soño a liberación
non buscar unha aceptación,
ser fiel a como son
sen forzar unha boa impresión
e non ter medo xamais
do que digan os demais
e ao querer falar
non armar batallas campais.
Nun rincón da imaxinación
canto eu a miña canción
non hai preocupación [podo ser eu].
Nun rincón da imaxinación
canto eu a miña canción
non hai preocupación [podo ser].
No meu soño a liberación
non buscar unha aceptación,
ser fiel a como son
sen forzar unha boa impresión
e non ter medo xamais
do que digan os demais
e ao querer falar
non armar batallas campais.
Terra doente
E-27, grupo do Ies A Paralaia
Os bosques xa non están,
o mar xa chegou
até as nosas casas.
No inverno imos en bañador
cun sol cegador.
Mimá que calor!
Imos cara á extinción,
morte e destrución
da túa forma de vida.
E nós deitados no sillón
ignorando o terror.
Mimá que calor!
Onte fomos pescar
un peixe tropical;
tivemos que bogar
até o mar boreal.
Os polos están
derreténdose xa.
Debemos escapar
desta calor infernal.
Non hai cambio climático.
Non hai, non hai cambio climático! (x4)
Imos botarlle man,
todo pode cambiar.
Somos a xeración
que trae a revolución.
Xa non fica ninguén;
queremos ter todo,
isto non se mantén.
Xa ninguén vai amodo.